Het hondje Candy

daar dus,
waar ge niet meer moogt bouwen
van de regering
in het land naast de stad 
het niemandsland
waar de vissen vis zijn 
en de vogels vogel
daar woont het Hondje Candy
in een gelukkig gezin
een moeder een vader een zoon een hond

Dit stuk speelt in een mythisch Vlaanderenland. Gezinnen hangen hier aaneen van de rituelen. Elke avond verloopt op dezelfde manier. Er wordt gegeten, tv gekeken en dan - na een tijdje - zegt de vader: Naar Bethlehem. Dat wil zeggen: Gaan slapen. Het is verboden te treuzelen of tegen te pruttelen. Kerstmis is heilig en zondag ook. De zondag dient om sàmen iets te doen.

Op een dag wordt de hond Candy opgenomen in zo een vlaams gezin. Een gezin waar vader baas is en moeder de was doet. Candy is een hond met een identiteitscrisis. Hij twijfelt aan zichzelf. Weet niet of hij een teefje, dan wel een reus i. Hij fantaseert over bosgeesten, is hopeloos romantisch, droomt van tijden waarin vogels kunnen praten en vogels kunnen vliegen.

Op een dag bezoekt het gezin de plaats waar vader heel zijn leven gewerkt heeft, het voormalig roepkot der scheepsherstellers. En daar loopt het mis. Candy loopt weg. Hij beleeft een gruwelijk avontuur met een agressieve kabouter die hem zijn ziel ontfutselt.

Ondertussen explodeert het gezin. Moeder wordt gek van verdriet. De zoon kan de spanning niet aan. Hij wil zijn geheim kwijt en vertelt zijn ouders dat hij homo is. Door deze bekentenis vallen alle maskers af. Moeder bekent haar zoon dat ze eigenlijk een man is. Zoon beseft dat zijn moeder dan net als hem ook homosexueel is. Net als zijn vader. Beseft dan, dat dit impliceert dat hij geadopteerd is. Als laatste bekent de vader aan zijn zoon dat hij van geboorte een zwarte is, maar dat hij een albino is.

Als Candy eindelijk teruggevonden wordt is hij blind.

'Het hondje Candy' is een productie van het MartHa!tentatief en kwam tot stand dankzij de moedwillige steun van de Vlaamse Gemeenschap en in een vrolijke coproductie met Monty en Vooruit.