Leuvendijk

In de zomer van 2001 maakte het MartHa!tentatief voor de Zomer van Antwerpen de voorstelling 'Waaiendijk'. Dit openluchttoneel speelde tegen het vallen van de avond op een braakliggend veldje ergens in de Antwerpse wijk Dam. Een jaar later werd de voorstelling hernomen in Leuven.

Op vraag van kunstencentrum Stuk creëerde Bart Van Nuffelen in nauwe samenwerking met een aantal Leuvense buurthuizen, wijkbureaus en OCMW-diensten deze voorstelling.

'Leuvendijk' begon waar 'Waaiendijk' eindigde. Zo luidde de droom: 'Leuvendijk' zou een soort van commentaar worden op 'Waaiendijk'. Van een fictietekst naar een ‘doorleefd’ toneelspel. Tot hier de theorie.

Praktijk

Gedurende twee maanden werden de potentiële deelnemers voor 'Leuvendijk' geïnterviewd. Met vaak indiscrete vragen over leven, dromen en verlangens. En met vaak ontroerend eerlijke antwoorden als resultaat. Over vergissingen, over onvergetelijke momenten, over hoe je staande te houden in een wereld die steeds sneller draait. Al die antwoorden samen vormden het uitgangspunt voor 'Leuvendijk'. Al snel bleek dat veel verhalen naadloos in de vertelling van 'Waaiendijk' pasten.

Het interview met een trotse, licht mentaal gehandicapte vrouw van 39 was de directe aanleiding om de structuur en de verhaallijn van 'Waaiendijk' ook voor 'Leuvendijk' aan te houden. In het interview vertelde ze dat ze heel graag op een dag wilde trouwen, dat ze als hobby ‘stripkes’ leest, van Jommeke. En hoe ze somds bang was dat er ineens mensen dood liggen...

Dat riep herinneringen op aan de repetities met Sofie Decleir (die in 'Waaiendijk' Lutgard Fonteyn speelde) en hoe het ons doel was om net die uitstraling te verkrijgen voor haar personage: naïef en vertederend. Met andere woorden, Lutgard Fonteyn moest niet meer gecreëerd worden, Lutgard Fonteyn zat voor ons.

Het was vreemd en mooi tegelijkertijd hoe de werkelijkheid de fictie steeds overtrof. Vele verhalen konden de vergelijking met de bestaande scènes moeiteloos doorstaan en zo werd een nieuwe versie van hetzelfde stuk gemaakt. Een versie die voor ons in niets onderdeed voor het oorspronkelijk stuk. Het spel mocht dan minder virtuoos zijn, de vreugde was minstens even groot, de beleving zo mogelijk nog intenser.

'Leuvendijk' – dat opgebouwd werd uit kleine authentieke stukjes leven – vertelde in al zijn herkenbaarheid uiteindelijk een universeel verhaal over een moeizame zoektocht naar geluk.